فلسفه عشق...

وقتی #فلسفه را به عنوان رشته ارشد انتخاب کردم خیلی ها گفتند:
آدم عاشق را چه به فلسفه و منطق؟!
یارجان که از اول میگفت:
دیوانه جان! فلسفه هم شد رشته؟!
من اما به همه این حرفها لبخند میزدم و میگفتم:
خواهید دید... آدم عاشق از دل فلسفه هم عشق بیرون میکشد...
شاید غیرممکن به نظر برسد اما من از بند بند استدلال و برهانهای پیچیده منطقی تنها به دنبال #حد_وسطی میگردم که مرا در نتیجه به عشق برساند و اینقدر اینکار را دقیق انجام میدهم که تمام اساتید و همکلاسی هایم انگشت به دهان می مانند...
من از واجب الوجود، وجود ضروری عشق را میفهمم...
و از #امکان_فقری معلول نسبت به علت، ناز و نیاز عاشق و معشوق را...
من از رابطه پیچیده علت و معلول، رابطه ساده محب و محبوب را استنتاج میکنم...
و از #وحدت_وجود میرسم به یک معشوق برگزیدن و یک دیدن...
و استاد هنوز مات استدلال من در اصالت وجود است... که عشق تنها حقیقت اصیل عالم است و هرچه جز عشق، اعتبار عقل...
و خوب یادم هست که روز مصاحبه دکترا نوشتم : این استدلالها را بگذارید کنار...
از من از معنای زندگی بپرسید تا من یک عمر از یارجان برایتان بگویم و بنویسم...
آری... شاید نشود با دکترای فلسفه جسمی را از مرگ رهانید، اما من با فلسفه عاشقی جانها را از چنگال یأس و مرگ ریشه های امید خواهم رهانید...
#الهام_جعفری
#ممنوعه